Lear en las catedrales en Azagra (Navarra)

Esti montaxe ta travesáu pel poema “Lear nos claustros” de José Hierro, que reflexa la decadencia d’un rei desaposiáu de too y que suplica ser amáu pola so fía Cordelia.

La obra avanza armando’l puzzle d’una memoria que tiende a desvanecese nel olvidu, añediendo capes, unes feches de realidá y vivencies de l’actriz y otres feches de ficción, la de los personaxes interpretaos a lo llargo de la so carrera, nun delicáu equilibriu ente lo real y lo imaxinario, amosando al públicu les entreteles del teatru, los trucos d’un oficiu vivíu en cuerpu y alma.

Toos finxen nesti drama que resulta un simulacru de la vida. Finxe l’actriz María Vidal; finxe Lear, el personaxe; finxe Hierro, el poeta, y tamién Pati Domenech, el dramaturgu y director. Como diz Hierro, “Dempués de too, too foi nada (…) si más nada va ser, dempués de too, dempués de tanto too pa nada”.

Ábrego Teatro

A lo llargo de la so trayectoria, los parámetros qu’Ábrego Teatro utilizó pa definir el so trabayu, son totalmente suxetivos, priorizando un llinguaxe de busca escénica y la rentabilidá social y cultural de los sos proyectos, percima de la trescendencia mediática o económica de los mesmos.

Escoyemos la diversidá frente a lo concreto, l’intercambiu d’esperiencies frente a les doctrines úniques, el mestizaxe no teatral y lo vital frente a la pureza, l’interés poles incidencies del camín frente al inmovilismu, el gustu polo desconocío, meter el deu na llaga y ventilar los trapos al sol.